غزل
نابرده رنج گنــــج میــــسر همیــــن وبس
یک کوچه منتــــهی به خیابان زمین وبس
راوی ادامه می دهد این عین وشین وقاف
بادال ولام وچون وکمی نقطه چیـــن وبس
آری:ادامه می دهد عاشـــــــق شـــدی اگر
او نــــازمی کند وتو نازش چنیــــــن وبس
راوی کجـــــای قصه که یادم نبود رفــــت
اورفت وهمآـــچنان که میـــسر چنین وبس